De heidagen van Sharing Tours

Deze zomer gaan Fernanda en ik acht dagen wandelen en kamperen in de backcountry van Canada. Acht dagen wandelen met kampeeruitrusting en eten. Daar is training voor nodig. Met pasen trekken we er op uit. We wandelen van Schoonloo naar Rolde naar Zuidlaren naar Groningen. Drie etappes van twintig kilometer per dag.

Blijkbaar is onze blik en manier van doen nu al automatisch ingesteld op sharing. Het was niet de bedoeling, maar gaandeweg blijken we toch een (halve) Sharing Tour te doen.

We lopen de Drenthe-etappe van het Pieterpad: wandelen van Pieterburen in Groningen naar de Sint-Pietersberg bij Maastricht. En wat blijkt, de aanleg en de markering van het Pieterpad wordt verzorgd door een groep vrijwilligers die tweemaal per jaar de markering controleren en bijwerken. Het pad is goed aangegeven met rood/witte verfstrepen op bomen en paaltjes. Volgende keer kunnen we best zelf een potje verf meenemen.

We overnachten bij leden van stichting Vrienden op de Fiets. Voor twee tientjes krijg je een bed - soms de logeerkamer, een tuinhuis of een leegstaande kinderkamer van zoon/dochter die op kamers is -, ontbijt en (soms of hopelijk) een leuke ontmoeting.

Al wandelend praten we al gauw over de waarom en hoe van Sharing Tours. Niet dat dat de opzet was, maar het gebeurt gewoon. Wat willen we? Waarom? Hoe? Vooral omdat wij het leuk vinden om op pad te gaan. Omdat wij zelf willen ontdekken hoe we meer kunnen delen. Omdat we anderen willen verleiden om meer te delen. Omdat we merken dat anderen dat inspirerend vinden. Omdat we merken dat we die ervaring graag op andere mensen willen overdragen. Het is nog zoeken naar de juiste vorm daarin. Wie wil er met ons mee (om-)denken?

Onderweg op het Drentse platteland stuitten we op een weggeef-boekenkastje, een standje met zelfgemaakte dadelbonbons en een ‚bedien jezelf’ - rustpunt met een kopje thee en koekje. Het is knus, het is rustig, het is onverwacht, het is ‚waar voor je geld’ en weer een gebeurtenis buiten het dagelijkse verkeer van het normale leven. Hoe leuk zou het zijn als iedereen dit zou doen voor zijn huis?

Ons gastgezin in Zuidlaren wijst ons op de mogelijkheid om avond te eten 'bij de buren'. Een woonzorgcentrum dat ook zijn deuren opent voor mensen uit de buurt. Voor negen euro eten we een driegangenmaaltijd. Geen culinair hoogwaardige belevenis, maar na een dag wandelen smaakt alles. En, zo erg is het nu ook weer niet. Soepje, aardappelpuree, groente, vlees en bakje vla toe. Wij zoeken graag de ontmoeting op, maar de enige andere gast, een heer op leeftijd, wimpelt ons gezelschap. Hij eet met een eigen groepje. Verder is het restaurant leeg. Jammer.

Op de laatste dag, als mijn voeten echt pijn doen, drinken we een kopje thee bij Natuurvriendenhuis de Hondsrug. Bij de Hondsrug kun je overnachten, kamperen, de dag doorbrengen maar ook familieweekenden of trouwfeesten zijn er mogelijk. De Hondsrug wordt volledig gerund door een groep van ongeveer zeventig mensen die op vrijwillige basis zich inzetten. Het beheer, de financiën, de bardiensten, publiciteit, het onderhoud, de catering voor groepen, alles. De Hondsrug ontvangt geen subsidie, maar houdt zijn eigen broek op. Enthousiaste aanwezigen geven ons direct een rondleiding, met als hoogtepunt het net nieuw aangelegde amfitheater.

Sharing is overal. De kunst is om het te zien én te doen.